دیروز در بسیاری از نقاط جهان شاهد اعتراضها و تظاهرات هموطنانمان علیه جنایات رژیم شیطانی خامنه ای سفاک بودیم. همه این عزیزان زحمت بسیاری کشیدند تا راهپیمایی این روز را با شکوه بیشتری برگزار نمایند و انصافا موفق هم بودند. در این میان یک نکته بسیار قابل تحسین بود و آن تظاهرات برادران و خواهران آزادیخواه افغان ما بود که به مانند نگینی می درخشید. اینبار کسانی از ما و زندانیان بیگناه ما حمایت کردند که در کشور ما (ایران) تقریبا هیچ ارج و احترامی ندارند و شاید بتوان گفت که برای خیلی از شهروندان ایرانی هیچ ارزشی ندارند و بسیار به بدی از آنها یاد میشود. ما هر از چند گاهی میشنویم که تعدادی از افغانها را در ایران اعدام کردند ولی ککمان هم نمیگزد و عین خیالمان هم نیست. به جرات میگویم که این یکی از کثیف ترین و مهمترین سیاستهای حکومتهای دیکتاتوری است که ملت ها را از هم دور میکند تا مردم حتی از کشته و اعدام شدن هم نیز ابراز خوشحالی کنند. تابحال چند بار شده که خبری از اعدام یک افغان (به جرمهای واهی نه جنایت) به دوستی داده باشید و آن دوست به ابراز تاسف بپردازد!؟ برای من که تقریبا هرگز پیش نیامده! حکومت جنایتکار ایران همواره در پی خراب کردن چهره افغانها بوده و البته کاملا هم موفق بوده است. این حکومت فاشیست حتی یادگیری علم و رفتن به مدرسه را از کودکان بیگناه افغان که در ایران زندگی می کنند نیز دریغ میکند. بیایید این بی تفاوتی نسبت به تبعیض در ایران را از بین ببریم. برای آزادی تنها یک چیز نیاز است و آن وحدت و یکپارچگی است. بیایید همگی مان دست در دست هم بدهیم و کینه ها را از بین ببریم تا دیکتاتور را فلج کنیم و سر جایش بنشانیم. تا مادامی که تبعیض از بین نرود، دیکتاتوری و پایمال شدن حقوق شهروندان نیز پا برجا خواهد بود. بنده به نوبه خود هرگز این همدلی و همدردی دوستان افغان را فراموش نخواهم کرد و خود را همواره مدیون آنها خواهم دانست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر