مگر نه اینکه ما همه پسران میرحسین هستیم!؟

دوستان و همرزمان! فردا اول اسفند است و مطمئنم که تعداد زیادی از همراهان جنبش به خونخواهی دو برادر شهیدمان به خیابانها خواهند آمد تا لرزه بر پیکر "علیل" دیکتاتور حقیر، علی خامنه ای، بیندازند. بسیار امیدوارم که به همین زودیها کاخ استبداد این ملعون و سفاک زمانه فرو ریزد و درس عبرتی گردد برای آیندگان. این روزها همه از راهپیمایی 1 اسفند حرف میزنند و از حصر خانگی میرحسین موسوی و زهرا رهنورد. برایم بسیارتعجب آور است که چرا ما به این آسانی از این حصر صحبت میکنیم ولی دست به هیچ حرکت مفیدی نمیزنیم!؟ چرا دسته ای از جمعیتی که قرار است فردا به خیابانها بروند، به سمت خانه میرحسین نمیروند!؟ مگر نه اینکه زمانی که جلاد و دار و دسته اش، موسوی را به دلیل نداشتن فرزند پسر مدتی به سخره گرفتند، ما همگی با هم دستبکار شدیم و گروه هایی را با عنوان "پسران میرحسین" تشکیل دادیم و پوزه مکاران روزگار را بار دیگر به خاک مالیدیم!؟ پس چرا سکوت کرده ایم در مقابل این محاصره خوفناک خانه میرحسینمان!؟ چرا سکوت کرده ایم در برابر قوم وحشی ای که روز و شب بر در خانه کروبی فحش و ناسزا میدهند!؟ مگر ما خود را پسران میرجسین ننامیدیم!؟ آیا اگر غریبه ای به پدر خانواده توهین کند و او را تهدید نماید و به زندان بیفکندش، آنهم به ناحق، فرزندان خانواده باید پشت پدرشان را خالی نمایند و به گوشه ای بخزند؟

در حال حاضر آقایان موسوی و کروبی پدران این جنبش هستند و برای احقاق حق این ملت، این همه سختیها را به جان خریده اند و دست از راحتی و آرامش خود و خانواده شان کشیده اند. ما باید کاری کنیم و خانه هایشان را از محاصره کفتاران روزگار خارج نماییم. اگر غیر از این کنیم، فردای روزگار عواقب این سهل انگاری بر عهده ما خواهد بود.