همواره عاشق نگاه ساده و رک گویی ات بودم ولی بی تعارف بگوییم ظاهرت را از مربیگری ات بیشتر دوست داشتم. راستش را بخواهی تو را همانطور که بودی دوست داشتم و به اینکه هرگز سر تعظیم فرود نیاوردی افتخار میکردم. دوستت داشتم برای صداقتت و برای نگاهی که هزاران حرف در پس آن بود. همواره از قد و قواره ات با آن پالتوی بند و کراوات و عینک دودی لذت میبردم. همیشه شجاعتت و اینکه همیشه خودت بودی را تحسین میکردم. خداوند رحمتت کند ناصر خان حجازی، اسطوره ای که همیشه اسطوره باقی ماندی و تا آخرین لحظه های حیاتت هم سر خم نکردی. خداوند تو را در بهشت برین جای دهد، انشاالله. همیشه دوستت داریم و همیشه در قلب ما خواهی ماند. بدرود ناصر خان... بدرود...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر